Παρά το γεγονός ότι πολλοί καταναλωτές προσπαθούν να αγοράσουν προϊόντα με λιγότερες συσκευασίες, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας περιορίζεται, ως ένα βαθμό, από την τιμή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναγκάζονται οι καταναλωτές να αγοράζουν προϊόντα με περισσότερες συσκευασίες, καθώς στην πραγματικότητα είναι φθηνότερα. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ένα κλίμα στο οποίο οι άνθρωποι δεν προσδοκούν να πληρώσουν το πραγματικό τίμημα της αγοράς τους, υπό την έννοια ότι οι αγοραστές πληρώνουν μόνο για το προϊόν και όχι για το κόστος της δημιουργίας και της διάθεσης των συσκευασιών. Για να μειωθούν οι υπερβολικές συσκευασίες, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επιβάλλουν «φόρο συσκευασίας» σε δοχεία που συσκευάζονται σε σκληρά υλικά για ανακύκλωση, πράγμα που σημαίνει ότι τα φθηνότερα προϊόντα έχουν επίσης τον μικρότερο αντίκτυπο στο περιβάλλον. Ως εκ τούτου, για την καταπολέμηση των αποβλήτων, τόσο οι καλύτερες πρακτικές διάθεσης όσο και η μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση στην τιμολόγηση των σούπερ μάρκετ είναι σημαντικές, αλλά η επικέντρωση στις πρακτικές αυτές θα είχε, κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερο αντίκτυπο. Η παρέμβαση από το υψηλότερο επίπεδο στο εγγύς μέλλον θα είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στα απόβλητα και θα διαφυλάξει τους πλέον φυσικούς πόρους.

Χρειαζόμαστε μια νέα πραγματική πολιτική ανακύκλωσης, προσανατολισμένη προς τις αρχές της κυκλικής οικονομίας. Με αυτό δεν λέω ότι «θα πρέπει να ανακυκλώνουμε καλύτερα τα απόβλητά μας», αλλά ότι θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αρχίσουμε να επαναχρησιμοποιούμε όλες τις συσκευασίες μας και να σκεφτόμαστε δύο φορές προτού αγοράσουμε κάτι που θα απορριφθεί αμέσως. Θα πρέπει να καθιερωθεί νέα πολιτική για όλα τα καταστήματα λιανικής πώλησης τροφίμων, ωθώντας τα να αρχίσουν να χρησιμοποιούν επαναχρησιμοποιήσιμα πακέτα. Για παράδειγμα, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί μια υπηρεσία «πιστότητας» όταν ο πελάτης χρησιμοποιεί και επιστρέφει στο κατάστημα (ή επιστρέφει στον υπεύθυνο παράδοσης) τη συσκευασία που χρησιμοποιείται για την παράδοση των τροφίμων. Μια άλλη επιλογή θα ήταν να σταματήσουν να χρησιμοποιούν ένα κύπελλο, είτε με την καταβολή κατάθεσης είτε με την παρότρυνση των ανθρώπων να περάσουν με τους δικούς τους ξαναχρησιμοποιήσιμους θαλάμους. Πρόκειται για μια πλήρη αλλαγή στη νοοτροπία της κοινωνίας, αλλά πρόκειται απλώς για μικρά απαραίτητα βήματα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη μεγαλύτερη στροφή που, κατά τη γνώμη μου, είναι επικείμενη.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένα κλασικό πρόβλημα στην αγορά Faillure όπου υπάρχουν ασυμμετρίες πληροφοριών και χρονική ασυνέπεια. Καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η διάγνωση του προβλήματος έγινε με ακρίβεια: Παράγουμε υπερβολικά πολλά απόβλητα και σε μορφές που δεν είναι φιλικές και δαπανηρές για την ασφαλή επεξεργασία τους.

Η μείωση της ποσότητας των αποβλήτων θα πρέπει να είναι εύκολη, αλλά, όπως είδαμε τις τελευταίες 3 δεκαετίες οδηγιών για τα απόβλητα, η εστίαση πρέπει να αλλάξει. Πρώτον, η αγορά ανακύκλωσης δεν χρειάζεται μόνο πρόσβαση σε κεφάλαια και επιδοτούμενες πιστώσεις για τη δημιουργία υποδομών και ικανοτήτων (κάτι που είναι αναγκαίο δεδομένων των οικονομιών κλίμακας του τομέα). Το σημαντικότερο όμως είναι να θυμόμαστε ότι η ανακύκλωση είναι το τελευταίο βήμα και, με την πάροδο των ετών, έχει καταγράψει υπερβολικά μεγάλο μέρος της ημερήσιας διάταξης. Οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι η παρέμβαση στην αγορά δεν είναι μόνο αναγκαία αλλά και επωφελής για την κυκλική οικονομία αλλά και για το περιβάλλον. Ακολουθούν 2 σύντομα παραδείγματα:
1. Οι δευτερογενείς πρώτες ύλες (υλικά που προκύπτουν από κάποιο είδος διαδικασίας ανακύκλωσης) σπανίως είναι ανταγωνιστικές από πλευράς τιμών. Εάν η τιμή είναι ο καθοριστικός παράγοντας, τότε οι κυβερνήσεις πρέπει να δημιουργήσουν κίνητρα για την προώθηση της υποκατάστασης πρώτων υλών — πρέπει να πραγματοποιηθεί αποσύνδεση ή, διαφορετικά, η ανακύκλωση δεν φθάνει στο τραπέζι.
2. Η αγορά ενός νέου προϊόντος είναι συχνά φθηνότερη από την επισκευή των αντικειμένων σας (πάρτε τον ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό εξοπλισμό). Ο νέος κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 2019/2021 διευκολύνει την πρόσβαση της αγοράς επισκευών σε πληροφορίες και ανταλλακτικά, αλλά το γεγονός είναι ότι η επισκευή εξακολουθεί να είναι πολύ πιο δαπανηρή και χρονοβόρα από ό, τι η αγορά νέων προϊόντων. Αν όμως η επισκευή είναι η καλύτερη περιβαλλοντική επιλογή, διότι διατηρεί όλα τα υλικά σε χρήση και αντικαθιστά τα υλικά που δεν λειτουργούν, τότε γιατί δεν υπόκειται σε καθεστώτα παροχής κινήτρων, φοροαπαλλαγές κ.λπ.;

L’idée selon laquelle recycler nos déchets plastiques est toujours supérieure à l’incinération ne me semble pas bien justifiée. Le recyclage est elle même une activité polluante alors que l’incinération permet de produire de l’électricité et potentiellement de réduire notre consommation d’énergies defossiles. Le recyclage de nos déchets comporte des risques environnementaux, le pire étant lorsque nos déchets se retrouvent en Asie.

La primauté donnée au recyclage est une vention de l’industrie pétrochimique pour donner bonne consolidence à nous consommateurs.

Le seul dogme en matière de déchet plastique et q’il faut en produire moins. MAIS attention aux effets pervers de cette décision: Gâchis alimentaire, matière de substitution encore moins écoresponable.

Πιστεύω ότι θα πρέπει να απαγορευτεί ότι οι επιχειρήσεις γεωργικών προϊόντων διατροφής μπορούν να απορρίπτουν τρόφιμα, ιδίως εάν πρόκειται για φρούτα ή λαχανικά, επειδή μπορούν να τα πωλούν ή να τα δωρίζουν σε κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις ως ζωοτροφές. Οι τοπικές αρχές θα μπορούσαν να διαχειρίζονται διαύλους ώστε οι επιχειρήσεις τροφίμων να μπορούν να επικοινωνούν με αγροκτήματα ή αγροκτήματα με επιχειρήσεις τροφίμων για να διευκολύνουν την επικοινωνία μεταξύ τους. Με τον τρόπο αυτό, τα τρόφιμα δεν σπαταλώνται, οι εταιρείες λαμβάνουν δωρεάν υπηρεσία διαχείρισης της παραγωγής που δεν επιθυμούν και η εκμετάλλευση διαθέτει δωρεάν ή φθηνές φυσικές ζωοτροφές. Υπάρχουν περιφέρειες και εταιρείες που ήδη το πράττουν αυτό, αλλά πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να γίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αγοράζουμε λιγότερα για τη μείωση της σπατάλης πολλών προϊόντων, όπως τρόφιμα, πλαστικά και άλλα. Είναι πολύ σημαντικό να ανακυκλώνονται όλα τα πράγματα με τον κατάλληλο τρόπο. Κατά τη γνώμη μου, το European Parlamient θα έπρεπε να αποσύρει τα προϊόντα μιας χρήσεως από το εμπόριο. Οι πολίτες πρέπει επίσης να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποφύγουν την άσκοπη ρύπανση από τη σπατάλη τροφίμων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα πρέπει επίσης να καταρτίσει νόμο σχετικά με θέματα που πρέπει να παράγονται με ασφαλή και οικολογικά βιώσιμο τρόπο από πολυεθνικές που εξάγουν τα αγαθά στην ευρωπαϊκή επικράτεια. Πρέπει να παράγουμε όσο το δυνατόν λιγότερα πλαστικά, εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Πιστεύω ότι αγοράζουμε λιγότερα και απορρίπτουμε καλύτερα, επειδή η ενθάρρυνση του σχηματισμού μεγάλων ποσοτήτων αποβλήτων είναι πολύ επικίνδυνη για το περιβάλλον και η αγορά λιγότερων πραγμάτων θα μπορούσε να μειώσει την κατανάλωση τροφίμων και πλαστικών.

Πιστεύω ότι, προκειμένου να μειωθούν τα απόβλητα και οι πηγές ρύπανσης, θα ήταν σημαντικό να θεσπιστεί ένα σύστημα καθημερινής επαναχρησιμοποίησης ορισμένων ουσιών, για παράδειγμα οργανικών ουσιών.

Τα προϊόντα αυτά, αντί να καίγονται, θα μπορούσαν να αποτελέσουν φυσικό λίπασμα, με τη χρήση υπερβολικών εκπομπών αναθυμιάσεων και αερίων που συνήθως αντιπροσωπεύουν τα κύρια χαρακτηριστικά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Το τελευταίο πρόβλημα είναι, δυστυχώς, πολύ μεγάλο πρόβλημα για τον πλανήτη μας και για όλες τις μελλοντικές ανθρώπινες γενιές.
Κάθε πολίτης θα πρέπει να αισθάνεται ότι επενδύεται καθημερινά όχι μόνο στον ρόλο του καλού αποταμιευτή στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, αλλά κυρίως στην καθημερινή και χρήσιμη διάθεση των οργανικών ουσιών που χρησιμοποιούνται.

Το πλαστικό και η φύση δεν έχουν αποτελεσματικό τρόπο για την αντιμετώπισή τους. Θα πρέπει να περιορίσουμε τη χρήση του, να κόβουμε και να κάνουμε τα υπάρχοντα μεγάλα κομμάτια. Δημιουργία νανο-μποτ για την αντιμετώπιση των μικροπλαστικών. Ο ρυθμός κατανάλωσης είναι εκτός των διαγραμμάτων. Αγοράζουμε ιδέες απλώς και μόνο επειδή μπορούμε να τους δώσουμε την οικονομική δυνατότητα και επειδή είναι διαθέσιμοι. Η ύπαρξη ψηφιακού προϊόντος θα πρέπει να είναι φθηνότερη από μια φιάλη. Εάν τα ηλεκτρονικά προϊόντα έχουν νευρική απόδοση, τα ρούχα θα πρέπει να έχουν και αυτά. Οι παραγωγοί θα πρέπει να κατασκευάσουν ένα προϊόν το οποίο μπορούν να αναπαραγάγουν ή οι καταναλωτές μπορούν να το λιπασματοποιήσουν. Η λέξη «απορρίμματα» δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται πλέον.

Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί για τη βιωσιμότητα θα πρέπει να είναι η εκπαίδευση. Ως νεολαία, θα πρέπει να διδάσκουμε τις εναλλακτικές λύσεις των μη βιώσιμων αγαθών, όπως οι μάγουλες που πλένονται ή τα κύπελλα περιόδου για κορίτσια, οι μπαρ σαμπού αντί των συνήθων σαμπουάν, οι οδοντόβουρτσες μπαμπού αντί των πλαστικών και ούτω καθεξής. Το ζητούμενο δεν είναι να υπάρχει ζευγάρι ανθρώπων που ζουν με πλήρως μηδενικό τρόπο, αλλά να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να δημιουργούν λιγότερα και λιγότερα απόβλητα. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν όλοι χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν εντελώς τον τρόπο ζωής τους, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς απλώς δεν τις γνωρίζουν, και οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουν καν ότι αυτό είναι ένα ζήτημα για το οποίο θα πρέπει να ανησυχήσουμε, δεδομένου ότι δεν έχουμε καμία εκπαίδευση επ’ αυτού. (Τουλάχιστον στη χώρα μου)

Θα πρέπει να κάνουμε και τα δύο — να αγοράζουμε λιγότερα ΚΑΙ να διαθέτουμε καλύτερα.

Ο δρόμος είναι η ανταλλαγήεκπαίδευσης και γνώσης. Οι εκπαιδευμένοι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο μπορούν να βοηθήσουν τον πλανήτη μας, τόσο ο ένας όσο και ο ίδιος, εάν συμπεριφέρονται υπεύθυνα, εάν είναι υπεύθυνοι καταναλωτές και ακόμη περισσότερο υπεύθυνοι αγοραστές.
Θαήθελα να συνοψίσω σε αυτούς τους 3 βασικούς κανόνες: 1.
Δεν αγοράζετε ποτέ περισσότερα από όσα χρειάζεστε. Μην αγοράζετε πράγματα απλώς και μόνο επειδή μπορείτε να τα πληρώσετε ή απλώς επειδή είναι φθηνά.

2. Όταν αποφασίζουμε αν θα αγοράσετε κάτι, ρωτήστε πάντα τους εαυτούς σας: «Το έχω πραγματικά ανάγκη;» «Είναι αυτό ένα ποιοτικό προϊόν που διαρκεί πολύ και δεν δημιουργεί πάρα πολλά απόβλητα αμέσως;» 3.
Μάθετε στα παιδιά σας πώς να είστε υπεύθυνοι απέναντι στον πλανήτη μας και να ηγηθούμε δίνοντας το παράδειγμα για όλους τους φίλους, την οικογένεια και τους συνομήλικούς σας. Δίνοντας το παράδειγμα, ενώ η ανταλλαγή γνώσεων είναι ισχυρότερη και λιγότερο ερεθιστική από ό, τι το τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι. Θαήθελα να απευθύνω έκκληση σε κάθε ευρωπαίο πολίτη, ιδίως σε εκείνους μας που έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν προϊόντα με 3 πιο συγκεκριμένες ιδέες: 1. Σε ένα εστιατόριο, ποτέ δεν παραγγέλλετε περισσότερα τρόφιμα/ποτά από όσα μπορείτε να καταναλώσετε.
(Τόσο πολλές φορές βλέπω πλούσιους ανθρώπους που αφήνουν το 50 % των τροφίμων (ή περισσότερο) στα πιάτα τους μετά την έξοδό τους από το εστιατόριο. Τα εστιατόρια πρέπει πάντα να ρίχνουν αυτό το φαγητό!) 2. Η πτήση ενός αεροσκάφους αφήνει ως επί το πλείστον ένα τεράστιο ίχνος και πλήττει τον πλανήτη μας και το περιβάλλον μας πολύ περισσότερο από ό, τι πολλές άλλες πτυχές μαζί.

1) κάθε εταιρεία τροφίμων αλλάζει τα υλικά του προϊόντος της από πλαστικό σε άλλο παρόμοιο γυαλί ή κάνναβη.
2) να προμηθεύει κάθε εταιρεία τα προϊόντα της μέσω μηχανημάτων αυτόματης πώλησης (προηγμένα μηχανήματα αυτόματης πώλησης με περισσότερες λειτουργικές δυνατότητες, όπως η διατήρηση του αριθμού των εναπομενόντων προϊόντων ή η μέτρηση των επιπέδων των εναπομενόντων υγρών στο εσωτερικό κ.λπ., έτσι ώστε οι εταιρείες να μπορούν να διατηρούν τα μηχανήματα αυτόματης πώλησης πλήρη και να εργάζονται) ή να εργάζονται οι εργαζόμενοι στους οποίους κάθε πολίτης πρέπει να πηγαίνει με τα δικά του βάζα, φιάλες ή συσκευασίες για να αποκτήσει το προϊόν που επιθυμεί. Να αυξήσει τις τιμές για όσους επιθυμούν να αγοράσουν ένα νέο προϊόν χωρίς δική τους συσκευασία ή να προσφέρουν νέα γυάλινη συσκευασία σε κάθε κατάστημα. Με τον τρόπο αυτό, κάθε πολίτης θα συνηθίζεται να μεταφέρει τις δικές του φιάλες και βάζες και να καλλιεργεί μια πραγματική αφύπνιση χωρίς συνείδηση.
Σε άλλες περιπτώσεις, όπως τα εστιατόρια με κρασιά και προϊόντα που απαιτούν αεροστεγείς συσκευασίες, θα πρέπει να χρησιμοποιούνται άλλα υλικά αντί πλαστικού και η ανακύκλωση θα πρέπει να είναι υποχρεωτική.
Πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να ζούμε αρκετά εύκολα φέροντας μία φιάλη ή δύο για όλες τις ανάγκες μας σε ποτό σε μία ημέρα και όταν χρειάζεται να ψωνίσουμε, όλοι θα πρέπει να φέρουν τα δικά τους βάζα και φιάλες. Ή να δημιουργηθεί ένα νέο δοχείο συσκευασίας τροφίμων το οποίο θα διαθέτει πολλές θυρίδες για διαφορετικά τρόφιμα, έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να αγοράσει ποικιλία προϊόντων με ένα εύκολα μεταφερόμενο εργαλείο πολλαπλών αποθηκεύσεων/συσκευασίας.

Να αγοράζουν λιγότερα και να αγοράζουν με βιώσιμο τρόπο, αλλά και να πωλούν σωστά. Το στοιχείο που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία σε σχέση με άλλα ζητήματα, όσον αφορά την παραγωγή και το περιβάλλον, είναι οι πλαστικές συσκευασίες. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα από το οποίο πρέπει να προχωρήσει η περιοχή παραγωγής. Η ποσότητα των περιττών πλαστικών που χρησιμοποιεί κάθε κατάστημα σούπερ μάρκετ, η οποία συχνά είναι επιπλέον μη ανακυκλώσιμη, είναι αρκετά μεγάλη. Μολονότι οι περισσότερες εταιρείες ήδη βελτιώνονται, για παράδειγμα με τη χρήση λιπασματοποιήσιμων υλικών για σακούλες και άλλες συσκευασίες μίας χρήσης, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά προϊόντα που πωλούνται σε πλαστικό. Η οποία προστίθεται στα απόβλητα που έχουμε ήδη καταφύγει. Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η λύση; Πιστεύω ότι πρέπει να ενεργήσουμε συλλογικά, ως καταναλωτές και διαχειριστές παραγωγής για να πράξουμε και τα δύο: εκπαίδευση περισσότερων ανθρώπων σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η αγορά προϊόντων σε πλαστικές συσκευασίες βλάπτει το περιβάλλον και εισαγωγή εναλλακτικών λύσεων αγοράς χωρίς απόβλητα. Μερικές φορές οι πλαστικές συσκευασίες σε παντοπωλεία μπορεί να είναι απολύτως περιττές, καθώς τα περισσότερα λαχανικά έχουν τη δική τους «βιολογική συσκευασία». Εκτός από τα προϊόντα πλύσης, τα προϊόντα καθαρισμού, τα οποία μπορούν να πωλούνται κατά τρόπο ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να έρχονται και να γεμίζουν τα δικά τους γυάλινα δοχεία. Προϊόντα προσωπικής υγιεινής, πορτοκαλί, γάλα, πολλά όσα βλέπουμε στα καταστήματα μπορούν να πωληθούν χωρίς πλαστικό εάν οι ιδέες για επαναχρησιμοποιήσιμους περιέκτες και αγορές κατά βάρος ήταν ευρέως διαδεδομένες όχι μόνο μεταξύ των καταναλωτών αλλά και στη βιομηχανία παραγωγής.